kendi yolunu bulurken

Keşke bir gün bir şeyleri bir öncekinin tekrarı gibi yapmasam. Bir gün bir şeyi bambaşka koklasam, bambaşka bir iltifat etsem, bambaşka şarkı söylesem, kalemi bambaşka tutsam, bambaşka şeyler çizebilsem. Bir gün farklı olsam ben, bambaşka görünsem, bambaşka diyarların hayaliyle tutuşsam. Hayalim sandığım illüzyonları bırakabilsem, bambaşka müzikleri beğenerek dinlesem. Keşke bir gün başka bir ben olabilsem. Bir gün bambaşka birisi olsam ben, olabilsem. Mesela; kalemi elime bambaşka alsam ve elimden çıkan yüzleri her gün çizdiğimden daha başka çizsem. Hep aynı amatör bakmasalar ve birilerine ilham olabilseler... Mesela; bambaşka şarkıları ve sesleri beğenebilsem, kendimden başka bir seste şarkı söyleyebilsem. Bana bir soru sorulduğunda şimdiki gibi her cevabım hazır, her gün kendi yaptığım yemeğim aynı olmasa... Mesela; vapurlara hasret duyabilsem, piyanonun başında sanatını icra eden birine imrenerek baksam. Bir gün o çiçeği farklı koklasam, bir değişiklik yapıp kendi ismimi sevsem...

     Köksüz, hafızası kayıp bir insan oluyorum sık sık. Burada bir blogum olduğunu da unutuyorum. Hatta blog yolculuğuna ilk burada başladığımı falan. Dahası da var. 4.sınıfta arkadaşımla dergi çıkarttığımızı, ilkokulda bile deneme yazdığımı (evet komik biraz), Nurullah Ataç okuduğumu, lise hayatımın şiirden ibaret olduğunu. Piyanoyla ilgili yazdığım şiirle ödül aldığımı...  Sahi geçmişe elimi daldırsam, on beş yaşındaki arkadaşımı görür müyüm?       "Yazdığın boyumuzdan büyük şiirleri hatırlıyorum, özledim seninle konuşmalarımızı. Seni hatırlamadığım çok gün oluyor. Ama doğum gününü her yıl hatırlıyorum. Geçmiş günler benim için üzüntüyle dolu, yine de mutlu anıları ve garip mizah anlayışını aklıma getirebiliyorum"  diyebilir miyim bilmiyorum. Benim gibi tuhaf olan ve bir sürü çocukluk çelişkisiyle dolu arkadaşımı hatırlayabilir miyim? Şimdi konuşmasak ve konuşmayacak olsak bile mutlu anları hatırlayabilir miyim? İçimde bir yerler onları ha...