kendi yolunu bulurken

“İşine yaramayan şeyleri toplayıp atman gerek. Biraz stratejik düşün, her şeyi hissetmene gerek yok ”  O gün yürürken belki de yüz kere tekrarlıyorum bunu. Hangi dilde söylenirse söylensin içime oturuyor. Kafama dalıyorum. Neden onu yapıyorum mesela, o gün neden o yemeği yedim, neden Ekimden beri hareketsizce bir televizyonun önündeyim. O gün neden sabaha kadar oturdum . Hayatımı kanallarını değiştirmeyi niçin düşünmedim? Niçin bu kadar tepkiselim ? Kendime ayçiçeğine benziyorum diye kızardım hep, peki neden yüzümün yönünü kendim seçmedim? Bir gün hayatımda dönecek bir yön kalmadığında niçin yönümü kaybettim.  Hayalleri vardı bizim gibilerin. Dünyayı kurtaracaktık. Bir ağaç gibi çiçek açacaktık. Tek başına bir ayçiçeğine dönüşmeyecektik. Kızıyorum kendime, ağlamak istiyorum. Ama yapmıyorum hiçbirini.  Çünkü bu da yüzünü hüzünden yana dönmek oluyor.  Ben yüzümü kendimden yana dönmek istiyorum.  Ayağa kalkıyorum. Tozu silkeliyorum, defterlerin hepsini çöpe atıy...

  2019da defterime şöyle yazmıştım. "..... bir hayalin elini bıraktım."  Böyle açıklayabiliyordum içimdeki büyük yasın benim için ne kadar acı olduğunu. O büyülü müziğin sesini susturmaya çalışıyordum. Gerçeklere dönüyordum. İtiraf ediyordum, kabul ediyordum. En zoru kendi kuyularını görmekti çünkü.  Dün Deniz Tekin'in mana albümünün ilk şarkısını dinlerken yeniden yokladı büyük dediğim dertlerim. Aynaya baktım, eskiden kapkalın olan ama şimdilerde daha şeffaf olan o maskeyi çıkarttım. Yaralı yüzümü görmeye çalıştım. Ben bu toprakta nefes alamadım, büyüyemedim.  Boğuldum. Sulardan yağmurlardan korktum.  Gözlerimi kapattım. Büyük acıların, büyük dertlerin ve üzüntüden binlerce tepe kurup hepsine yüzlerce kez tırmandım. Bir şeyler söyledim, ne söylediğimi bile bilmiyordum. Ağıt yakıyordum koşuyordum. Benim ağıdım herkesin sevgisinden daha değerliydi. Sevgi geçerdi. Ben hayali bırakmıştım, gelecekte olmak istediğim kendimi yok etmiştim. Hırsla söylüyordum. "bir ada...