kendi yolunu bulurken

  "Hayat her zaman öngörülemezdir, işte bu yüzden anlamlıdır." -Today's Webtoon ♣️ Hayattan bizim için siyah ve beyaz gibi kesin olmasını bekliyoruz. Tahmin edilebilir. Güvenli. Veya güvensiz olmadığı kesin şekilde görünen. Elalemden korkuyoruz. Elaleme laflar söylüyoruz. Aslında biz de bir elalemiz. Ve hayat gri. İşte hayat böyle olabildiğince griyken öngörülemezken Bizi siyahıyla ve beyazıyla korkuturken Cevap aramak için soldan sağa koştururken Biz de ne siyah Ne beyaz olabilirken Hayat biz oluyor. İşte o zaman anlamlı oluyor.

 Birilerine moral düzeltmeye ve ilham vermeye çalışan herkesin diline takılmış bir ifade; kendin ol. "Sadece kendin ol, yeter.” Sahi yeter mi?  Daha da önemlisi, kendim kimim de o olacağım?! Bu noktada, geçtiğimiz senelerde ilk kez Ali Abdaal'dan duyduğum haklı bir tavsiye geliyor :Kendini seç. İyi de nasıl oluyor bu kendini seçmek. Kendimizi bırakıp bambaşka biri mi olmalıyız. Cevap hayır. Olduğumuz kişiyi yansıtmak istememiz tabii ki normal. Tabii ki olduğumuz kişiyi göstermek istiyoruz. Ancak basitçe düşündüğümüzde yalnızca şuan olduğumuz kişiye odaklanmak geçmişin oluşturduğu kişiyle uğraşmak demek. Ya gelecek? Gelecek nerede? Değiştirmek istediğimiz ufak bir şey de mi yok? Henüz ulaşılmamış bir hedef, bir hayal… Bunlar için sizce de farklı bir şey denenmesi gerekmiyor mu? Nörolog Nusret Pezeşkiyan ’ın bir sözü var. “Daha önce hiç sahip olmadığın bir şeye sahip olmak istiyorsan, daha önce hiç yapmadığın bir şey yapmalısın.” Kendinizi seçmek demek kendi seçtiği...

Siz kimseyi hayatınızdan atmayı bilmeseniz de hayatınızdan çıkmış insanlar vardır. Hatta sizin çıkartmak zorunda olduğunuz için yolculadığınız insanlar vardır. Gün gelir. Hiçbir şeyin aynı olmayacağını ve zamanı geri döndüremeyeceğinizi bilmenin hissi içinizde, iki kelam edersiniz. O hiç görüşmediğiniz aralıkta içinizde özlem bile oluşmuş olabilir.  (Benim mevzuda olduğu gibi.) (Şarkının sesini biraz arttırın  🔊 ) https://open.spotify.com/track/3nsfB1vus2qaloUdcBZvDu?si=7ffd79c4951746ed  Bahsettiğim iki çift muhabbet, eğlenceli başlıyor. Ama ortasında ve sonunda bu yükü omzumdan neden attığımı anlıyorum sanki. Yeniden karanlık bi bulut gökyüzünde süzülmeye başlıyor. Bağırmak istiyorum. Senin fikirlerin değişmedi. Ben de hiçbir şeyi çözemedim. Aynı sorunları, aynı problemleri bir daha yaşayacağımızdan sonsuz kere daha emin oluyorum sanki. Ben değişmedim desem bin yalan olur. Ama o kişiyle ilgili fikirlerim aynı kalmış. Onun da huyu aynı. Belli. Korkunç bir piş...

 Post çıkartmak için birkaç gündür bir araştırmaya giriştim. Ama sanıyorum ki bundan önceki onlarcası gibi bu araştırma da instagram için post niteliğinde olmadı.  Pek düzenli bir yazı olmasa da kayıt altına almak adına burada paylaşabileceğimi düşündüm. Bu blogu yazılarım için alternatif bir kanal olarak kurguladım. Buyrunuz.... “Kitap okumaya yeni başladım.” Bir hafta kadar önce, çok verimli geçen bir arkadaş buluşmasında böyle bir cümle kuruyorum. Üzerine inanılmaz düşünülmemiş, dürüst bir cümle benim için. Çünkü belli ki, kitap okumaya son dönemlerde daha bilinçli yaklaşıyorum. Kafamdaki “kitap okuma sekmesini” hiç kapatmıyorum. Araştırıyorum. Fikirlerimi daha düzgün ifade edebilmek için yöntemler geliştirmeye çalışıyorum. Yaptığım okumaları his üzerine değil de daha bilinçli yönlendirmeye çalışıyorum. Bu da beni daha sistemli düşünmeye hazırlıyor. Haliyle aklıma şu soruyu düşürüyor. “Nasıl kitaplar okuyorum ve nasıl kitapları okumalıyım? “ Eco’ya göre “Okur, bir anlatıyı...