Kendin ol-ma !

Birilerine moral düzeltmeye ve ilham vermeye çalışan herkesin diline takılmış bir ifade; kendin ol.

"Sadece kendin ol, yeter.” Sahi yeter mi?

Daha da önemlisi, kendim kimim de o olacağım?!

Bu noktada, geçtiğimiz senelerde ilk kez Ali Abdaal'dan duyduğum haklı bir tavsiye geliyor :Kendini seç.

İyi de nasıl oluyor bu kendini seçmek.

Kendimizi bırakıp bambaşka biri mi olmalıyız.

Cevap hayır.

Olduğumuz kişiyi yansıtmak istememiz tabii ki normal. Tabii ki olduğumuz kişiyi göstermek istiyoruz. Ancak basitçe düşündüğümüzde yalnızca şuan olduğumuz kişiye odaklanmak geçmişin oluşturduğu kişiyle uğraşmak demek.

Ya gelecek?

Gelecek nerede?

Değiştirmek istediğimiz ufak bir şey de mi yok? Henüz ulaşılmamış bir hedef, bir hayal… Bunlar için sizce de farklı bir şey denenmesi gerekmiyor mu?

Nörolog Nusret Pezeşkiyan’ın bir sözü var.

“Daha önce hiç sahip olmadığın bir şeye sahip olmak istiyorsan, daha önce hiç yapmadığın bir şey yapmalısın.”

Kendinizi seçmek demek kendi seçtiğiniz kişi olmak için çabalamaya başlamak demek. Yetenekler üzerinde çalışmak, kendine ne ekleyeceğini seçmek demek.

Birçok insan bu kendini seçme fikrini (toksikliğe kaçma ihtimali olsa da ) “başkaları yerine kendini seç” mottosuyla da destekliyor. İnsanlarla kuracağımız ilişkilerde kendi sınırlarımızı belirlemek,

Olduğunuz kişinin daha iyi bir versiyonunu, veyahut kendinizden neler beklediğinizi bir düşünün. Ne değişsin istersiniz? Hangi versiyonunuzu seçersiniz, hangi kendiniz olmak istersiniz?

İşte bu yüzden yazıya son verirken Nazım’ın şiirine bir gönderme yapmak istiyorum.

Olmak istediğim en iyi versiyonum henüz olmadığım versiyondur.

Henüz olmaya çabaladığım versiyonumdur.

Sevgiler.

200922

INSTAGRAM HESABI İÇİN TIKTIK^^

Yararlanılan Kaynaklar:

https://medium.com/mind-cafe/how-to-choose-yourself-a2fb8fa07c7e

https://www.minimalismmadesimple.com/home/choosing-yourself/

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Normal İnsanlar Kitap Yorumu

Taylor Swift’in övdüğü bir yazar Sally Rooney. Her yerde gördüğümüz, çok övülen bir kitap, hatta dizisi de var. Çok büyük bir beklentiyle başladım haliyle… Hazırsanız yazmaya başlıyorum. Kitabın alışılmışın dışında bir yazım tekniği var. Diyaloglar kısa çizgiyle değil cümlelerin içinde verilmiş. İlk başta zor geliyor okuması. Sonra seviyorsunuz. Ben sevdim en azından böyle bir tarzı okumayı. Edebi açıdan belli bir sıkıntı var kitapta. Taylor Swift karakterlerin beyninin içine girmiş gibi hissetmiş. Bense yakın bir arkadaşım tanıdığı insanların hikayesini bana anlatıyormuş gibi geldi. İlgiyle dinledim, ama kapıda kaldım. Sevgileri bana hissiyatı vermedi çünkü kavrayamadım… Açıkçası karakterler anlaşılmıyor ve bu çeviriden de kaynaklanmıyor. Özellikle de Marianne. Bir süre için görece daha yapıcı bir karakter olsa da en çok o kaçtı. Başına bir şey gelince kaçıp kendini ve başkalarını yokluğuyla cezalandıran biri. Hikayenin gidişatı kesik kesik...

inandığım masallar*

* Liseye başladığım ilk yılın yazıydı . Bilekleri o ince kırmızı iplerle bağlı iki insanin Ay'a bakarak birbirleriyle konuşmalarının mümkün olduğuyla ilgili bir hikaye yazmıştım. Yazardım çok. Hatırlarsın, onunla da yazmaktan konuşurduk. Heyecanla yazdıklarımızı birbirimize yollardık. İşte Tuhafcım, birkaç gündür aklıma düştü o hikayeler. Rüyalarım göğüs kafesimden çıkan ve sırayla sahile gömülen yedi siyah yılana çıktı. Ben de korktum. Akşamları isimlerini bilmediğim umacılar beni kovalıyormuş gibi aceleyle yürümeye başladım. Dolunaya baktım, yağmur yağarken ağladım. İçimdeki cehenneme de yağardı belki, kim bilir. Aynı yazdığım hikayelerdeki kahramanlar gibi, öyle olur sandım. Ben yazmıştım öyle. Yazmamış mıydım! Ay'a bakardınız ve içinizden birisiyle konuşabilirdiniz . Sözcüklere gerek kalmaz, en iyi cümleler sizin anladığınız şeyin hissini vermezdi. Başka birinin sesini içinizde duymaya başladığınız zaman artık anlardınız. Büyü başlardı. Harfler ...

örselenmiş şairlerin bölümü*

Köksüz, hafızası kayıp bir insan oluyorum sık sık. Burada bir blogum olduğunu da unutuyorum. Hatta blog yolculuğuna ilk burada başladığımı falan. Dahası da var. 4.sınıfta arkadaşımla dergi çıkarttığımızı, ilkokulda bile deneme yazdığımı (evet komik biraz), Nurullah Ataç okuduğumu, lise hayatımın şiirden ibaret olduğunu. Piyanoyla ilgili yazdığım şiirle ödül aldığımı... Sahi geçmişe elimi daldırsam, on beş yaşındaki arkadaşımı görür müyüm? "Yazdığın boyumuzdan büyük şiirleri hatırlıyorum, özledim seninle konuşmalarımızı. Seni hatırlamadığım çok gün oluyor. Ama doğum gününü her yıl hatırlıyorum. Geçmiş günler benim için üzüntüyle dolu, yine de mutlu anıları ve garip mizah anlayışını aklıma getirebiliyorum" diyebilir miyim bilmiyorum. Benim gibi tuhaf olan ve bir sürü çocukluk çelişkisiyle dolu arkadaşımı hatırlayabilir miyim? Şimdi konuşmasak ve konuşmayacak olsak bile mutlu anları hatırlayabilir miyim? İçimde bir yerler onları ha...

kendi yolunu bulurken

Bu Blogda Ara