Ana içeriğe atla

güne erken açan çiçekler gibiyiz (late blommer vs early adopter)

     Diyelim ki yeni bir şey çıktı, yeni bir alan... hemen deneyen biri misiniz, yoksa “Bir bekleyelim bakalım, ne olacak?” diyenlerden mi? Yeni bir hobiye başlamadan önce haftalarca araştırma yapanlardan mı, yoksa “Dur ben bunu bi’ deneyim” diyerek dalanlardan mı?

Eğer ilk gruptaysanız, bir early adopter olarak sınıflanıyorsunuz. Bir teknoloji çıkınca çabuk uyum sağlayan treni erken yakalayan birisiniz...  Eğer ikinciyseniz... Durun durun bunlar aslında tam birbirinin karşıtı değil. Ben de ilişkisel bir düşünce serimlemeyi planlıyorum burada. İşin aslı şu ki, bu iki kategori de bir etiket değil, bir strateji, bir alışkanlık, bir değerlendirme biçimi. 

Early Adopter olmanın elbette avantajları var. İlk olmanın getirdiği fırsatlardan yararlanırlar ve değişime hızla uyum sağlayarak avantaj kazanırlar. Çoğu zaman çevreleri tarafından farklı görülürler. Hatta tuhaf belki. Youtube'un 2014-2015 zamanlarını düşünün. Duygu Özaslanlar, Orkun Işıtmaklar Enes Baturlar dahası...Veya başka platformlar olsun Vine'da Berkcan Güven, Reynmen filan. Ha tabii erken davranmanın bazı riskleri de var. Hızlı hareket etmek, yanlış kararlar vermeye yol açabilir. Her yeni şeye atlamak, zaman ve enerji kaybına neden olabilir. Bazen bir yeniliğin kalıcı olup olmayacağını anlamadan yatırım yapabilirler, ya da zaman geçtikçe eski videolar içerikler utanç verici hale gelebilir (Metaverse’e büyük yatırımlar yapanları hatırlarsınız)

Bir de late bloomer’lar var. Bunlar, zamanla gelişen, olgunlaşmayı bekleyen kişiler. Hayatlarının ilerleyen dönemlerinde kendini bulan yazarlar, 40’larında kariyer değiştirenler ya da uzun yıllar boyunca sorgulayıp sonunda kendi yolunu bulanlar… Peki, onların avantajları neler? Gözlem yaparak öğrendikleri için hata yapma oranları daha düşük aslında Yavaş ama sağlam adımlarla ilerledikleri için uzun vadede daha istikrarlı olabilirler. Dışarıdan “geç kalmış” gibi görünseler de, aslında doğru zamanı bekleyerek harekete geçtikleri için daha bilinçli hareket ederler. Ancak bazı sağlam handikapları da var.  Toplumun “başarı için belirlediği standartlara” uymadıkları için geride kalmış hissedebilirler, yaş olarak mesela. Hızlı değişen bir dünyada sabırlı olmak zor olabilir. Bazen fazla bekleyip fırsatları kaçırabilirler...

Peki, erken davranan mı kazanır, yoksa bekleyen mi? Aslında mesele, neyin peşinde olduğunuza bağlı. Bu da beni çok bilge hissettiren bir cümleye götürüyor... 

İngilizce’de güzel bir söz var.

"The early bird gets the worm, but the second mouse gets the cheese."
(Erken kalkan kuş solucanı kapar, ama ikinci fare peyniri alır.)

Yani, bazen erken hareket etmek kazançlı. Erken açmak mesela. Ama bazen de ilk hamle yapan, tuzağa düşerken ikinci gelen asıl ödülü toplar. Önemli olan, sizin hangi hedefin peşinde olduğunuzu anlamanız. Yani kritik yapmak...Hızlı mı olmalısınız, yoksa biraz beklemek mi daha iyi? İşte bu sorunun yanıtı, hayatı çözmenin en büyük parçalarından biri.






 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Normal İnsanlar Kitap Yorumu

           Taylor Swift’in övdüğü bir yazar Sally Rooney. Her yerde gördüğümüz, çok övülen bir kitap, hatta dizisi de var. Çok büyük bir beklentiyle başladım haliyle… Hazırsanız yazmaya başlıyorum. Kitabın alışılmışın dışında bir yazım tekniği var. Diyaloglar kısa çizgiyle değil cümlelerin içinde verilmiş. İlk başta zor geliyor okuması. Sonra seviyorsunuz. Ben sevdim en azından böyle bir tarzı okumayı. Edebi açıdan belli bir sıkıntı var kitapta. Taylor Swift karakterlerin beyninin içine girmiş gibi hissetmiş. Bense yakın bir arkadaşım tanıdığı insanların hikayesini bana anlatıyormuş gibi geldi. İlgiyle dinledim, ama kapıda kaldım. Sevgileri bana hissiyatı vermedi çünkü kavrayamadım… Açıkçası karakterler anlaşılmıyor ve bu çeviriden de kaynaklanmıyor. Özellikle de Marianne. Bir süre için görece daha yapıcı bir karakter olsa da en çok o kaçtı. Başına bir şey gelince kaçıp kendini ve başkalarını yokluğuyla cezalandıran biri. Hikayenin gidişatı kesik kesik...
Yorum Gönder
Read more »

inandığım masallar*

   *   Liseye başladığım ilk yılın yazıydı . Bilekleri o ince kırmızı iplerle bağlı iki insanin Ay'a bakarak birbirleriyle konuşmalarının mümkün olduğuyla ilgili bir hikaye yazmıştım. Yazardım çok. Hatırlarsın, onunla da yazmaktan konuşurduk. Heyecanla yazdıklarımızı birbirimize yollardık.  İşte Tuhafcım, birkaç gündür  aklıma düştü o hikayeler. Rüyalarım göğüs kafesimden çıkan ve sırayla sahile gömülen yedi siyah yılana çıktı. Ben de korktum. Akşamları isimlerini bilmediğim umacılar beni kovalıyormuş gibi aceleyle yürümeye başladım. Dolunaya baktım, yağmur yağarken ağladım. İçimdeki cehenneme de yağardı belki, kim bilir. Aynı yazdığım hikayelerdeki kahramanlar gibi, öyle olur sandım.  Ben yazmıştım öyle. Yazmamış mıydım! Ay'a bakardınız ve içinizden birisiyle konuşabilirdiniz . Sözcüklere gerek kalmaz, en iyi cümleler sizin anladığınız şeyin hissini vermezdi. Başka birinin sesini içinizde duymaya başladığınız zaman artık anlardınız. Büyü başlardı. Harfler ...
Yorum Gönder
Read more »

örselenmiş şairlerin bölümü*

     Köksüz, hafızası kayıp bir insan oluyorum sık sık. Burada bir blogum olduğunu da unutuyorum. Hatta blog yolculuğuna ilk burada başladığımı falan. Dahası da var. 4.sınıfta arkadaşımla dergi çıkarttığımızı, ilkokulda bile deneme yazdığımı (evet komik biraz), Nurullah Ataç okuduğumu, lise hayatımın şiirden ibaret olduğunu. Piyanoyla ilgili yazdığım şiirle ödül aldığımı...  Sahi geçmişe elimi daldırsam, on beş yaşındaki arkadaşımı görür müyüm?       "Yazdığın boyumuzdan büyük şiirleri hatırlıyorum, özledim seninle konuşmalarımızı. Seni hatırlamadığım çok gün oluyor. Ama doğum gününü her yıl hatırlıyorum. Geçmiş günler benim için üzüntüyle dolu, yine de mutlu anıları ve garip mizah anlayışını aklıma getirebiliyorum"  diyebilir miyim bilmiyorum. Benim gibi tuhaf olan ve bir sürü çocukluk çelişkisiyle dolu arkadaşımı hatırlayabilir miyim? Şimdi konuşmasak ve konuşmayacak olsak bile mutlu anları hatırlayabilir miyim? İçimde bir yerler onları ha...
Yorum Gönder
Read more »